شهادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
شبی که نور زلال تو در جهـان ُگـم شد سپیده جــامه سیه کرد و ناگهان گم شد ستاره خون شد و از چـشـم آسـمان افتاد فلک ز جلوه فرو ماند وکهکشان گم شد به باغ سبز فلک، مهر و مـاه پـژمردند زمین به سر زد و لبخند آسـمان گم شد دوبـاره شب شد و در ازدحـام تاریکـی صدای روشن خورشید مهربـان گم شد پس ازتو،پرسش رفـتن بدون پاسخ ماند به ذهــــن جاده تکاپوی کاروان گم شد بهارصید خزان گشـت و باغ گل پژمرد شبی که خنده ی شیرین باغبـان گم شد ترانـه ازلب معصـوم «یــاکریــم» افتاد نسیم معجــــــزۀ گل، ز بـوستان گم شد شکست قلب صبور فرشـتگـــان از غـم شبی که قبـلـه ی توحید عاشقان گـم شد رسـید حضرت روح الامین و بر سر زد کشیدصیحه زدل،گفت:بوی جان گم شد نشسـت بغض خـدا در گلوی ابراهـیـــم شبی کـه کعبۀ جان قبله ی جهان گم شد غـرور کعبــه از این داغ ناگهـان پاشید نمـــاز و قبله و سـجاده و اذان گـــم شد «ستاره ای بدرخشید و.»تسلیت ای عشق ز چشم زخم شب فتنـه، ناگهــان گم شد به عزم وصف تو دل تا که ازمیان برخاست قلم به واژه فرو رفـت و ناگهان گـم شد به هفت شهر جمــال تـو ای دلیل عشق شـبیه حضرت عطار، می توان گم شد به زیــر تیغ غمت، در گــلوی مجنونـم زشوق وصل تو،فریـاد«الامـان» گم شد ازآن دمی که دلم خوش نشین داغت شد به مرگ خنـده زد واز غم جهان گم شد |